"Borderline is mijn rugzakje"

Diane heeft Borderline. Dankzij Apanta ziet ze het leven weer zonnig in. Zelf noemt ze Borderline liever haar rugzakje, dat ze altijd meedraagt. “Maar ik stop er nu mijn lekkere fruit in.”

“Ik was vaak boos. Eerst dacht ik dat het door hormonen kwam of dat ik gewoon even niet lekker in mijn vel zat. Maar het werd steeds erger. Al als ik per ongeluk een lepel liet vallen, kreeg ik een woedeaanval. Ik sloot me voor mijn vrienden en familie af en was heel achterdochtig. Ik dacht dat iedereen iets van me wilde en dat mensen me stom vonden. Ik werd depressief en wilde zelfs dood.”

“Op aanraden van mijn vriend zocht ik hulp. Mijn psycholoog vertelde dat ik Borderline had. Ik werd doorgestuurd naar Apanta. Daar begon ik aan de VERS-training. In de groepstherapie leerden we goed naar onze emoties te kijken. Na een woedeaanval moest ik opschrijven wat ik voelde, wat ik dan wilde doen en wat ik deed. Eerst begreep ik niet hoe dat zou helpen. Maar ik leerde door dit soort oefeningen begrijpen wat er gebeurde. Als ik boos werd, werd ik meteen heel boos en wilde ik niet meer praten. Ik leerde weg te lopen als ik geïrriteerd raak. Dat helpt, want dan word ik rustig voordat de woedeaanval komt. Nu heb ik al lange tijd niet meer van die pieken.”

“Ik geef nu aan wanneer ik even tijd voor mezelf nodig heb. Daarover voel ik me niet schuldig meer. Ik weet dat ik een eigen mening mag hebben. Ook keuzes maken gaat beter. Als een beslissing goed voelt, durf ik het nu los te laten. Ik werd thuis erg beschermd en wilde altijd graag helpen. Nu durf ik te zeggen dat ik dingen zelf wil doen. Juist daarom is de band met mijn ouders enorm verbeterd.”

“Aan het begin dacht ik: waar bemoeit mijn begeleider zich mee? Maar ze luisterde echt naar me en ik voelde me heel welkom. Ze keek echt naar wie ik was. Daardoor luisterde ik naar haar adviezen. Ook van mijn groepsgenoten leerde ik veel. We gaven elkaar tips en begrepen elkaar.”

“De training is zwaar en op meerdere momenten wilde ik stoppen. Maar iets zei me dan dat het nog beter met me zou gaan als ik bleef. En dat klopte. Na mijn laatste gesprek liep ik met een grote glimlach de deur uit. Ik wil weer leuke dingen doen en heb zin in het leven. Daarom was het alle moeite waard.”