Interview Wendy Schapendonk
" Hoe mooi is het om te zien en mee mogen ervaren dat als mensen die zo ver verwijderd zijn geraakt van zichzelf, weer (meer) zichzelf mogen/durven zijn."
Wendy Schapendonk
Wat inspireert jou?
Andere mensen inspireren mij, hoe ze zijn, wat hen beweegt, hoe ze in het leven staan. Ik vind het bijna altijd, steeds opnieuw, weer interessant en boeiend om mee te mogen krijgen.
Wat is het moeilijkste aan therapeut zijn?
Het vaak getuige zijn van, ervaren, meevoelen van allerlei nare dingen of bepaalde dynamieken die kunnen ontstaan. Dynamieken die de ander zo nodig heeft, maar waarmee hij of zij je het liefst alle hoeken van de kamer wil laten zien. Hier zo goed mogelijk mee omgaan kan een hele kunst zijn.
En wat is het mooiste?
Het geeft veel voldoening om mensen in contact met zichzelf te brengen, in contact met hun emoties/hun eigen kompas en in proces te zien komen. Vaak rijden mensen als het ware rond in een auto met een afgeplakt dashboard, ze hebben geen idee wat ze met de lampjes eronder moeten. Of hebben zelfs geen idee dat er iets onder de tape zit. Hun auto kan best een tijd rijden, wetende dat je om de zoveel tijd moet tanken, maar op een gegeven moment is het toch wel heel belangrijk als je bijv. weet dat als het rode lampje gaat branden dat je dan de olie moet bijvullen...
We helpen mensen daar waar ze vast zijn komen te zitten, we helpen mensen weer in proces te komen, als dit lukt geeft me dat keer op keer weer veel voldoening. Hoe mooi is het om te zien en mee mogen ervaren dat als mensen die zo ver verwijdert zijn geraakt van zichzelf, weer (meer) zichzelf mogen/durven zijn. Bovendien groeien we zelf ook telkens weer. Ik heb zoveel mogen leren van mijn cliënten! En, ik wil nog altijd veel meer leren.
Wat gun je iedere therapeut?
De ruimte en rust om dit mooie werk te kunnen doen. Met een goede inbedding op instellingsniveau maar ook groter op overheidsniveau. Ik denk dat in weinig andere beroepen het psychisch welbevinden van onszelf zo sterk verbonden is met het resultaat van ons werk.
Stel je voor: je hebt lesgegeven bij Apanta academy en gaat voldaan en geïnspireerd naar huis. Wat is er die dag gebeurd?
Dan zijn er kwartjes gevallen. Ik vind het altijd fijn als de stof werkelijk voor de studenten gaat leven. Dat ze weten ‘ooooh dus dit bedoelen ze met…’ en dan het liefst dat ze dit ook al durven toe te passen. Al is toepassen misschien niet helemaal het juiste woord. Het is meer durven aan te gaan. Ik zie hoe therapeuten zich vaak zo vasthouden aan technieken en protocollen. Ik kan me dat goed voorstellen, het geeft ook veel houvast en veiligheid.
Echter ik hoop steeds dat ze dit meer los durven gaan laten en echt als medemens tegenover hun cliënten durven gaan zitten, mee te gaan voelen/mee te resoneren en vanuit het nog niet weten samen met hun client op zoek te gaan. Natuurlijk heb je heel veel aan je kennis, die heb je ook zeker nodig, maar die zit even in je rugzak en pak je eruit wanneer dat past.
Waarom is de basis of voortgezette opleiding Persoonsgerichte Experiëntiële Psychotherapie een goede stap voor mensen?
Ik denk eigenlijk dat het altijd een goede stap is. Met name om in de basiscursus bijvoorbeeld kennis te kunnen maken met alle basis ingrediënten die zo van belang zijn binnen je therapeutische relatie.
Dus, wil je leren hoe wij binnen de cliëntgerichte therapie werken maar met name ervaren hoe je als cliëntgerichte en persoonsgerichte experiëntiële psychotherapeut werkt, dan zou ik je zeker aanraden: kom eens proeven…kom eens ervaren..!